Op mijn mobiel staat een adres. Google Maps volgend en mijn ogen achterna kom ik uit in een lief straatje, vol groen en huizen in allerlei verschillende kleuren. Hier ben ik eerder geweest. Eén huis valt me echter op – de deur staat er open. Mijn hoofd om het hoekje gestoken maak ik het eerste contact met Saskia Eelsing, mijn interviewkandidaat.

Nee, dit klopt niet. Ik moet terug. Mijn eerste contact met Saskia was anderhalve week geleden. Dat was eigenlijk niet met haar, maar met haar voicemail: het was niet makkelijk in contact te komen. Toen dat eindelijk lukte, probeerde ze de bal naar een ander door te spelen; het heeft minstens een kwartier geduurd om haar zover te krijgen dat ze een afspraak met me maakte. “Weet je zeker dat ik interessant genoeg ben?”, zo bleef ze maar herhalen.

Onzeker
Ik wist dat zeker. Saskia zelf volgens mij niet. Ook nu, in haar kleine maar fijne huiskamer met de deur wijd open, heeft ze een bepaalde bescheidenheid over zich heen. Op mijn eerste vraag – “Wie ben je?” – reageert ze wat gespannen. “Kun je wat specifieker zijn?”. Dat kon niet. “Nou, eh, ik ben Saskia. Net tweeënveertig jaar (zie alle mooie boeketjes in de kamer) en een hele poos tandartsassistente geweest. Toen ging het even mis in mijn werk- en privéleven waardoor ik in de ziektewet terechtkwam.” Dat bracht een bepaalde leegte met zich mee die zich opvulde toen de Koepel gevuld raakte met vluchtelingen. “Ik woon daar vlakbij, dus mijn eerste reactie was vooral een enorme nieuwsgierigheid. Wie zijn die nieuwe buren dan?”

Nieuwsgierig en geraakt door de verhalen van de nieuwe buurtbewoners kwam Saskia terecht bij ‘Cuisine la Koepel’. Dit is een concept, opgezet in buurthuis Broederhuis, waar vluchtelingen die goed kunnen koken maaltijden van gesponsorde ingrediënten bereiden en hun medebewoners voorschotelen. “Wij regelen dan echt alleen de locatie en we snijden fruit. Het feest maken de bewoners er zelf van.”

Ander soort feest
En feest is het zeker. Ze laat me een filmpje zien van koepelbewoners die staan te swingen in de keuken. Drummen op pannen, zingen, klappen maar bovenal stralen. “Je merkt dat de mensen zich welkom voelen én dat het ze goed doet om af en toe de Koepel uit te komen. Ze voelen zich wat minder ‘nummer’, en wat meer mens.” Overigens uiten ze die dankbaarheid niet allemaal op dezelfde manier. “Vanuit de Koran is de gast koning. Als deze iets wil, vraagt ‘ie daar gewoon om. Dat zorgt voor nogal wat miscommunicaties.” Zo vroeg ze een keer aan een logé hoe lang hij zou blijven. “Diep beledigd. Want als ik hem niet in mijn huis wilde, hoefde ik het niet te vragen. Terwijl ik gewoon rekening met hem wilde houden, al bleef hij een maand.” Toch is Saskia niet bang om streng te zijn. “Ik ben graag duidelijk. Ze kunnen beter van mij horen dat een Nederlander absoluut een ‘dankjewel’ verdient als ze eten aanbiedt, ook al is het een vrouw, dan dat ze er in het dagelijks leven tegenaan gaan lopen.”

Dichterbij
Ondanks alle tijd en energie die Saskia steekt in de koks en vrienden, levert het haar veel positiviteit op. “Zo had ik nooit gedacht dat Haarlem zoveel mooie mensen kende.” Het is echter niet zo dat alleen de vluchtelingen en vrijwilligers profiteren van dit werk. “Kinderen uit de buurt hebben we laatst de kans gegeven te voetballen met Syrische profvoetballers in de Koepel. Dat vonden ze fantastisch, we zagen echt wederzijdse bewondering ontstaan. Tijdens het voetballen deden cultuurverschillen er helemaal niet meer toe.” Ook Saskia’s houding is flink veranderd. “Ik ben kritischer geworden van de Nederlandse cultuur en heb veel geleerd van de opofferingsgezindheid van de koepelbewoners. Toen ik bijvoorbeeld hoorde dat een buur krap bij kas zat, bracht ik kratjes met eten dat ik anders weg zou gooien. In eerste instantie vond ik dat doodeng, maar het heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht.”

Van een hardwerkende, zo anoniem mogelijke Saskia die snel oordeelde en erg aan haar agenda hechtte, is ze veranderd in ‘Sasika’ (Saskia is moeilijk uit te spreken voor Syriërs): een socialer, liever, opener mens dat flexibeler in het leven staat. “Bovenal brengt mijn nieuwe leven mij dichterbij mijn jonge zelf. Ik zie weer door de ogen van een kind, dat heb ik heel lang niet gekund. Of klinkt dat toch te zweverig?”

Auteur: Nienke Groskamp
Foto: Marjory Haringa